{ARGIEF}

My pa is ‘n lyer van Parkinson se siekte, nou almeer as ‘n dekade. Pa  is aan die verkeerde kant van tagtig. Die sieke eis sy tol. Hy word tuis deur my ma versporg.
Vanoggend het ek en Anika ingeloer. Dit was nie ‘n goeie oggend vir hom nie. Hy is moeg en het in die bed gebly en sommer daar ontbyt geëet. Om op te staan word al hoe meer van ‘n inspanning. Hy slaap groot dele van die dag en voel skuldig daaroor dat hy so min doen. My ma verseker hom dat hy maar mag rus, hy het hard genoeg in sy lewe gewerk om nou maar te kan rus.
Sy gaan haal die ontbyt en bring dit kamer toe om hom te voer. Die ontbyt is sorvuldig voorberei met presies wat hy nodig het, So berei sy elke ete met sorg voor. Sy vra of hy sal bid vir die ete? Hy maak sy oe toe en stadig bid hy met ‘n verbasende helder stem:
Vader wat in die Hemel is…daar is ‘n lang stilte
én ook hier by ons op aarde is…
dankie, dankie…dankie
amen
Daar was nie meer  woorde nodig nie, die gebed het alles gesê