{ARGIEF}

Ek sal steeds poog om die een oomblik in opregtheid te vertroos en saam te huil en dan minute later vriendelik te groet en lekker saam te lag. Is dit wat Martin Luther bedoel het toe hy gesê het predikante is God se narre?

Verder onderneem ek ook om die Woord van die Here vreesloos te verkondig soos wat ek Hom hoor en verstaan. Dis nooit maklik nie, want immers, is die Here besig om ‘n steeds feilbare geestelike leier te vorm en sukkel ek ook maar om die boodskap van troos, bevryding, vergifnis en versoening behoorlik te internaliseer. Weens my eie gebreke faal ek dikwels om hierdie wonderlike boodskap sinvol na vandag se konteks te transponeer.

Aan die ander kant trap die Here se Woord ook soms op tone. Dit vlek oop en ontbloot en dring aan op verandering. En dis nie altyd maklik om hierdie twee pole konsekwent vas te hou nie. Daar’s ‘n verhaaltjie in omloop van  die kerkraad wat vir die nuwe dominee gesê het om tog nooit te preek oor: barmhartigheid, rassisme, sending, drankmisbruik en egbreuk nie, maar wel oor die Jode …….. want hier by ons is nie Jode nie.

Tog sal ek as geestelike leier wil aanhou om te sê wat ek by God hoor. Al maak dit ongewild. Al word ek dikwels verstoot of verjaag, beskinder of gekritiseer, bespot of uitgelag. Of nie altyd ernstig opgeneem nie.

John Goldingay beskryf dit so:  ‘n Profeet van God voel dikwels soos iemand wat van voor geskiet word deur die vyand en van agter deur sy eie regiment.

Dus, sal ek ter wille van jou en baie ander, die moeilike pad vol dorings en skerpioene loop. Want inderdaad: om hiermee aan te gaan is moeilik, maar om nié aan te gaan nie, is onmoontlik!

Dankie vir jou brief. Dit motiveer my. Ek vra jou opreg: bid vir my en kom vat my hand. Want as jy en God my nie hiermee help nie, is ek gedoem om te misluk.

Charl Stander – Parke Gemeente in Kraaifontein