{ARGIEF}

Lesers het dalk kennis geneem van die voorstel van die moderamen van die sinode van Wes- en Suid-Kaapland dat die NGK die Belydenis van Belhar aanvaar. Oor `n baie belangrike deel van die besluit is daar nie in die pers gerapporteer nie. Die moderamen is ook bekommerd oor die rol, wat ons bestaande belydenisse tans in die kerk speel of nie speel nie. Ons is byvoorbeeld daarvan oortuig dat min lidmate regtig nog vertroud is met die inhoud daarvan. Die vraag word ook veral deur sommige jonger lidmate gevra of die kerk in die dae nog erns moet maak met belydenisse.  Die moderamen het gevoel dat die tyd aangebreek het dat die kerk ernstig hieroor praat. In tye waar daar talle kompromieë aangegaan word oor die waarheid, is daar gevoel dat daar ook padlangs gepraat word oor ander kernsake van die geloof.
Wie die geskiedenis ken, sal weet dat daar van die vroegste tye, juis vanweë die uitdagings wat die oomblik soms rig, groot erns in die kerk met belydenisse gemaak is. Nie alle gelowiges het altyd eenders oor belydenisse, belydende verklarings en die status daarvan gedink nie. Oor alle eeue heen het dit egter die kerk vergesel en begelei. Vir lank het die oer-Christelike belydenis: Jesus Christus is die Heer, die vroeë kerk gerig. Daar was ook die belydenisse van Athanasius, Nicea en Chalcedon. In die Gereformeerde wêreld spesifiek, vind ons die Drie Formuliere van Eenheid (Nederlandse geloofsbelydenis, Heidelbergse Kategismus en die Dordtse Leerreëls). Binne die Lutheraanse tradisie vind ons die Augsburgse Konfessie en Luther se Kategimus. Dan is daar nog die Barmenverklaring van 1934, en die Presbyterian Confession van 1967. Hierdie is maar enkele voorbeelde.
In die Formuliere van Eenheid word omskrywings gegee van hoe die kerk onder andere dink oor God, die persoon van Christus, die Heilige Gees, die Skrif, die skepping en sondeval, maar dan ook die verlossing in Christus, die kruisiging en opstanding, die uitverkiesing, die wet en tug, heiligmaking, volharding, die ware kerk en die sakramente. Hierdie “antwoorde” is veral gegee in reaksie op wat die kerk gemeen het dwalinge hieroor was. Die kerk het gevoel dat die hart van die evangelie op die spel is en dat daar ernstig en reguit hieroor gepraat moet word.
In die jare tagtig het daar `n belydende stem uit ons eie konteks weerklink wat onomwonde sê dat die kerk ewe reguit en padlangs moet praat oor eenheid, die versoening van mense onderling met mekaar en geregtigheid. Dit word nie tans so in ons bestaande belydenisse omskryf nie.  Soos oor alle eeue glo ons egter dat die Skrif ons rig en dat die kerk `n verantwoordelikheid het om helder en duidelik te getuig oor sake wat ons lewe en samelewing  tot op die been raak. Ook hieroor wil ons dus praat en bely.
Ek glo dat Belhar ons op `n vreemde manier kan help om oor veel meer as net Belhar te praat. Gelowiges skuld mekaar die gesprek dringend. Ek glo dat Belhar ons kan help om met `n evangeliese stem reguit te praat oor die uitdagings van ons dag, maar terselfdertyd die kernwaarhede van ons geloof te herwin. Hieroor is ek diep dankbaar.