Verder geluister: Romeine 8:22-27

Ons diepste Hoop

Die kern van ons hoop as Christene is geanker in die opstanding van Jesus.  Ons diepste hoop is dat wat God vir Jesus gedoen het, Hy ook vir ons én die kosmos sal doen.  Daarom bely ons na aanleiding van Jesus se liggaamlike opstanding en sy hemelvaart dat God nie net ons siele sal red nie, maar ook ons liggame, en dat Hy ons nie vanuit hierdie wêreld sal red nie.  Jesus het immers nie gevlug uit die wêreld nie, maar is eerder aangestel as regeerder daaroor deur sy Vader (Hy sit aan sy regterhand).  Christene se verwagting op grond van Christus se oorwinning is dat God die ganse skepping van die gebrokenheid en sterflikheid sal bevry (vers 21, 23).  God gaan die fisiese wêreld nuut maak en herstel – en nie vernietig nie.  Vers 23 verklaar byvoorbeeld dat ons ook wag om die redding van ons liggame (Grieks – sōmatos) deurdat ons liggame getransformeer sal word om soos die opstandingsliggaam van Jesus te wees.

Hoe leef ons met dié hoop volgens Romeine 8:18-30?  Die vreemde is dat dit ‘n onverwagte ding aan ons doen.  Dit laat ons sug.  Ons sug nie omdat ons hoop verloor het nie, maar eerder omdat ons hoop het!  Juis ons ervaring van die verlossing in Christus laat ons méér sug.  Nie net ons alleen nie, maar ook die skepping en die Gees.  Romeine 8:22-27 bestaan uit ‘n spreekkoor van versugtinge deur die Skepping, gelowiges en die Gees.  Die skepping sug om nuutgemaak te word (vers 22), en om bevry te word van die verganklikheid waaraan dit onderwerp is (vers 20-21).  Aardbewings, natuurrampe en storms is dus vir Paulus niks anders as die aarde se geboortepyne nie.

Gelowiges sug om die dag dat God aan die wêreld bekend sal maak dat ons sy kinders is, en dat ons finaal vrygemaak word van die (vers 23).  Ons sug innerlik – wat op ‘n bepaalde lewenswyse dui van afwagting.  Waarom sug ons só?  Omdat ons ‘n voorsmaak (letterlik aparche – Louw & Nida) gekry het van die heerlikheid wat God vir ons voorberei het.  Die voorsmaak maak ons ongeduldig om die voleinding.

Die gedagte van ‘n voorsmaak of aparche stam uit die offerdiens van Israel waarvolgens die eerste vrugte (die aparche) van die oes aan die Here behoort het, en daarom ook as ‘n offer aan die Here gegee moes word.  Die offer het gedien as teken dat die hele oes eintlik aan die Here behoort, asook dat die volle oes ingesamel sal word.  Die eerste vrug verteenwoordig dus die geheel.  In die nuwe era van die Heilige Gees is dit egter nie meer ons wat die offer aan God bring nie, maar God wat sy eerstelingoffer aan ons gee.  Die Gees is aan ons gegee as aparche (Rom. 8:23): as eerste vrug (voorsmaak) van die toekomstige eeu; en as die waarborg dat ons die volle erfenis saam met Christus sal beërwe.

Die Gees sug ook namens ons omdat ons nie weet hoe diep ons moet sug nie!  Hy staan ons by omdat ons nie werklik weet waarvoor en hoe om te bid nie.  Ons is woordloos.  Daarom sug die Gees saam met ons (vers 26).

Paulus herinner ons om te volhard in die hede in die hoop op God se toekoms (vers 25) en nie te dink dat ons reeds alles ontvang het nie – ons hoop immers nie bloot op dit wat ons reeds het nie (vers 24).