{ARGIEF}

Gereedheid vir die wederkoms van Christus, die tema wat die preekstudie oor Matteus 25:1-13 tereg beklemtoon, is om verskeie redes nie maklik om te preek nie. Een rede is omdat baie van ons lidmate nie regtig ‘n lewende eskatologiese verwagting het nie; hulle is redelik tuis in die wêreld soos dit is en hulle toekomsverwagtings (en –vrese) word dikwels bepaal deur dit wat in die politiek en ekonomie gebeur, eerder as deur die beloftes van God. Aan die ander kant leef sommige mense met ‘n oorspanne eskatologiese verwagting wat sterk apokalipties gekleur is. Só ’n verwagting floreer op slegte nuus as teken dat “die einde” naby is en soek naarstiglik na tekens dat die wederkoms naby is.

Dit beteken vir my dat ‘n mens nogal versigtig moet werk met “koerantnuus” in hierdie preek. Os Guinness maak in sy boek, Prophetic Untimeliness, die punt dat ‘n oorspanne soeke na relevansie – veral relevansie soos wat die media met hulle kort aandagspan wil dikteer – die kerk juis irrelevant kan maak, omdat ons (om ‘n ander, bekende teenstelling te gebruik) onsself haas van die een “dringende” kwessie na die volgende, terwyl “belangrike” sake verwaarloos word. Ek haal Guinness kortliks aan omdat ek dink dit wat hy sê, van uiterste belang is vir die tema van hierdie preek:

By our uncritical pursuit of relevance we have actually courted irrelevance; by our breathless chase after relevance without a matching commitment to faithfulness, we have become not only unfaithful but irrelevant; by our determined efforts to redefine ourselves in ways that are more compelling to the modern world than are faithful to Christ, we have lost not only our identity but our authority and relevance. Our crying need is to be faithful as well as relevant. (Prophetic Untimeliness, p.15; beklemtoning in die oorspronklike)

Die vraag na getrouheid aan Christus en die vraag na gereedheid vir die wederkoms hang ten nouste met mekaar saam. Gereedheid is nie om koorsagtig somme te maak of donker, apokaliptiese vrese op te jaag nie; gereedheid is om in die wêreld hier en nou getrou te bly aan Christus. As ons dus kyk na wat in die nuus gebeur, dan is dit nie om ons eie toekoms te probeer peil of ‘n bietjie troos te soek daarin dat dit darem nou weer effens beter gaan met die ekonomie nie, of vrese op te jaag oor moontlike politieke konflik in ons land na die Sandton-konvensie nie, maar om te vra: Wat beteken dit om getrou te bly aan Christus in hierdie tyd? Want juis in ons getrouheid sal ons regtig relevant wees.

Teen hierdie agtergrond kan ‘n mens kyk na ‘n beriggie uit Die Burger wat tot nadenke stem:

Bybelstudie verander nie mense se gedrag, sê kenner uit VSA

Bybelstudie help nie veel om kerkmense se gedrag te verander nie. Dít is die boodskap wat dr. Ron Martoia, ’n kerklike transformasiekonsultant uit Amerika, hier aan die e-kerk se Reformasiekonferensie gebring het. Hy is een van ’n groep vernuwende denkers uit verskeie wêrelddele wat deur die e-kerk hier byeengebring is om te besin oor hoe ’n nuwe kerklike hervorming in die 21ste eeu behoort te lyk. Martoia se kritiek het een van die hoekstene aangeraak van die wyse waarop Protestantse kerke oor die eeue heen die toerusting van hul lidmate benader het. Dié benadering was om mense met kennis te voer, hetsy deur Bybelstudies of deur middel van ander opleidingskursusse. Martoia het egter gesê “weet” lei nie tot “doen” nie. Inligting lei nie tot transformasie nie. Kerke het wegbeweeg van die vol liggaamlike belewenis van die wêreld, na ’n intellek­tuele benadering. Daarmee het benaderings soos aanvoeling en intuïsie verdag geraak.

Jesus se voorbeeld was egter anders, het Martoia gesê. Vir hom was aanvoeling en die regte beskouing van ’n situasie belangriker as om bloot dinge te weet. Martoia het as voorbeeld daarna verwys dat Jesus, toe hy na ’n skare gekyk het, nie net ’n groot groep mense gesien het nie. Hy het die aanvoeling gehad om te sien dat hulle soos ’n groep skape was wat ’n herder nodig gehad het. Martoia het vertel hoe hy self besef het hy gaan blind vir sulke dinge deur die lewe. Hy het in ’n supermark in die ry gestaan agter ’n vrou wat nie haar twee balhorige kinders in bedwang kon bring of dit eens probeer doen het nie. Hy was vies vir die situasie, totdat hy hoor hoe die vrou vir die kassier om verskoning vra en verduidelik dat haar man haar daardie week gelos het, dat sy haar sterwende ma versorg en dat sy deur ’n verskriklik moeilike tyd gaan. Toe het hy besef hy het geen begrip vir die vrou se situasie gehad nie. Martoia het gesê hy het niks teen kennis nie, maar kerke moet maniere ontwikkel om hul mense te leer om met ’n groter aanvoeling vir hul omgewing te leef. Hy het voorgestel dat kerke meer gebruik maak van meditasie, dat mense doelbewus gesprekke aanknoop met mense wat anders is as hulle sodat hulle as’t ware in dié ander mense se skoene kan staan, en dat mense meer in die natuur stil word.

http://www.dieburger.com/Stories/News/18.0.1037726530.aspx

Op ‘n ligter toon: ‘n Ander beriggie wat dalk as beeld gebruik kan word om die uitdaging van getrouheid te illustreer – en wat goed inpas in die huweliksbeeld van die gelykenis – is die volgende:

Studie toon romanse verflou met tyd

’n Britse studie het getoon romanse in die deursnee- ­huwelik blom gewoonlik nie langer as 31 maande en 25 dae nie. Hierna begin die vuil sokkies oral rondlê en doen min mense nog moeite om grimering te dra of die toilet se deksel te laat sak, toon die peiling deur OnePoll. Altesaam 5 000 egpare wat langer as ’n dekade getroud is, het daaraan deelgeneem en meer as die helfte het gekla hulle voel hulle word nie waardeer nie.

Altesaam 7 uit 10 mans het erken ná ’n tyd is hulle so gemaklik met hul wederhelfte dat hulle gereeld sokkies, broeke en ander vuil wasgoed in die huis laat rondlê. En 79% doen ná ’n paar jaar nie die moeite om die toilet se deksel te laat sak nie. Twee derdes van vroue doen op hul beurt nie meer ter wille van hul maat moeite met hul kleredrag nie, en 54% sukkel nie langer met grimering nie. Verder spring 61% in sweetpakbroeke of pajamas sodra hulle saans van die werk af kom. En teen die derde huweliksherdenking vier die meeste nie meer hul troudag nie. Dít is in skerp teenstelling met die eerste paar maande in die huweliksbootjie wanneer 83% gereeld hande vashou in die openbaar. Ná ’n dekade doen slegs 38% van egpare dit nog en 60% sê hulle is nog laas op die wittebrood verras met ’n romantiese aandjie uit. Die berugte stryd om die televisie se afstandbeheer is skynbaar ook geen mite nie. ’n Volle 75% van deelnemers het gesê hulle weier om dit aan hul man of vrou af te staan – selfs al vra die een mooi.

http://www.dieburger.com/Stories/News/18.0.1037726596.aspx

Dalk is dit die groot rede hoekom ons getrouheid vervaag en ons nie gereed is vir Christus se koms – of selfs daarna verlang nie: ons eerste liefde het vervaag en ons verhouding met Christus het vanselfsprekend geword!

Indien jy wel voel om iets te maak van hierdie week se nuusgebeure, sou ek oorweeg om dit oor die boeg te gooi daarvan dat die wêreld waarin ons leef, baie meer broos en verganklik is as wat ons graag wil besef – soos die politieke woelinge in ons land, die ekonomiese krisis in die wêreld en die impak van die Amerikaanse presidentsverkiesing maar te goed wys. ‘n Goeie stuk kommentaar uit Mail & Guardian oor die Amerikaanse verkiesing en ons eie situasie onder ‘n nuwe president kan dien om lig hierop te werp. Dit kan gevind word by http://www.mg.co.za/article/2008-10-31-reviving-the-american-dream onder die titel: “Reviving the American Dream.” Juis in hierdie onseker, verganklike wêreld is dit belangrik dat Christene standvastig en getrou sal bly en nie moeg sal word om goed te doen nie, omdat ons weet dat die toekoms behoort aan Hom wat op sy tyd en sy manier na ons toe kom.

 

Andries Cilliers

 

PowerPoint Seisoen van Luister